دمی با اهالی فرهنگ تبریز

امروز پنجشنبه ۲۵ مرداد فرصتی دست داد که با برخی اهالی فرهنگ و دانش تبریز به همراه دکتر سید بیوک محمدی دیداری داشته باشیم. جلسات هفتگی در کتابفروشی سپهر هر پنجشنبه از ساعت ۱۱ تا ۱۳ برگزار می گردد و مسائل مهم فرهنگی شهر و استان و ملی مورد بحث و گفتگو قرار می گیرد. من هم این فرصت را داشتم که درباره کتاب "تاملی درباره ایران: واکاوی هویت ملیت ایرانیت و سیاستگذریهای زبانی" قدری توضیح دهم و به پرسشهای دوستان پاسخی بدهم. نکته جالب توجه در این جمع فرهیخته "دغدغه های ملی" و راههای گذر به "وضعیت دموکراتیک" و فهم "زبان ترکی" به مثابه کنشی مدنی و نه به مثابه تجزیه طلبی یا حرکتهای واگرایانه بود. بحث های واگرایانه به نظر من موضوعی حاشیه ای است و تبریز نقش مهمی در مدیریت افکار عمومی آذربایجان می تواند بازی کند به شرطی که اجازه بالندگی به نخبگان تبریز داده شود و سختگیری های سلیقه-محور برداشته شود. در نگاه نخبگان تبریزی حرکتهای تند و واگرایانه ریشه در "محدود سازی انجمن های نخبگانی" دارد و این موضوع قابل توجهی است در باب فهم ظهور ناسیونالیسم قومی. به زبانی ظهور قومیتگرایی به نوعی شورش "حاشیه بر متن" در آذربایجان است؛ متن تبریز و حاشیه روستا و شهرهای حاشیه ای و شاید تکه تکه کردن آذربایجان و استان کردن قصبه ها و شهرهای کوچک خود نقشی در شورش حاشیه بر متن داشته است. در این باب در آینده بیشتر خواهم نوشت.

ایران از منظر تبریز

هرگاه به تبریز میآیم، احساس می کنم ایران را از منظری دیگر می بینم. تبریز زادگاه آباء و اجدادی من است و تمامی ریشه های خانوادگی مان در تاروپود این شهر تنیده است. از دوچی تا دانشسرا و از دانشسرا تا سلاب ملا زینال و ششگلان ... بخشهایی از خاطره های خاندان حسینی است که در دل مشروطه و فرقه دموکرات و دفاع مقدس ... ریشه دوانده است. در این یک هفته که در تبریز و خیابان های آن قدم می زنم، هم خاطرات دوران کودکی زنده می شود و هم افق های آینده ایران که یقینا تبریز در آن نقش پر رنگی خواهد داشت. در این باب بیشتر خواهم نوشت.

پ.ن. شهرت خانوادگی من حسینی است که در سالهای پس از دهه بیست به میری تغییر کرده است.