سخن گفتن از قرآن و دین و احادیث در جامعه ایی که دائما به صورت ابزاری از آنها برای تعمیق شکافهای اجتماعی استفاده می شود کار بسیار دشواری است. اما اگر قدرت اجتهاد داشته باشی و بتوانی قرآن و احادیث را با تکیه بر نگاه انتقادی بخوانی، آنگاه بارقه های امیدبخش و امکان های بیشمار پیش روی آدمی گشوده می شود. به عنوان مثال، وقتی با سد سکندر ناامیدی فزاینده مواجه هستی قرآن تلنگری بر جان آدمی می زند و تو را یادآور می شود که الیس صبح بقریب؟ آیا صبح نزدیک نیست؟ این ظلمت و جهل و نادانی و ندانم کاری ها شاید همه جا را تیره و تاریک کرده باشند ولی تو فراموش نکن که صبح بیداری دور نیست. هیچ نیرویی بالاتر از امید در حیات بشری و تاریخ جوامع انسانی نبوده است و این سنت الهی بوده است. امید به فردایی که روشنایی را به همراه خواهد داشت به انسان قدرت تحمل و شکیبایی داده است و خواهد داد. امید رهایی بخش است!