سندرم آسپرگر و نظام آموزش و پرورش
آسپرگر نام یک سندرمی هست و متخصصین این حوزه میگویند "در سال ۱۹۴۴ دکتر اتریشی به نام هانس آسپرگر با انتشار مقاله ای این سندروم را توصیف کرد.
این اختلال در طیف اختلالات اوتیستی قرار دارد. اگرچه سندرم آسپرگر از بعضی جهات شبیه به اوتیسم است، اما تفاوت های مهمی نیز با اوتیسم دارد. کودکان دچار سندرم آسپرگر به طور نوعی از کودکان دچار اوتیسم عملکرد بهتری دارند. به علاوه کودکان مبتلا به سندرم آسپرگر از نظر هوشی عموماً در سطح نرمال هستند و از نظر مهارت و پیشرفت زبانی نزدیک به نرمال هستند.
بطور خلاصه کسانیکه آسپرگر هستند متفاوت هستند و حق آموزش عمومی دارند ولی نظام آموزش و پرورش ما با قرار دادن "مدیران سفارشی" در برخی مدارس مانع تحصیل این تیپ از بچه ها در مدارس می گردند. تجربه ای را خدمت شما بگویم که خود در این مدت با آن درگیر هستم. فرزند دوم من مبتلا به آسپرگر است و مدت ۷ سال هست که با مرکز کار درمانی "رشد" زیر نظر دکتر پیشیاره و دکتر ربوبی درمان می گردد و الان در سن ۸ سالگی بسیار پیشرفت کرده و بسیاری از مشکلات او حل شده است. اما در طی دو سالی که به مدرسه می رود من متوجه شدم که مدیریت مدرسه تمام هم و تلاشش این است که این بچه را "حذف" کند و در آخرین برنامه برای حذف، متوسل به مرکز مشاوره آموزش و پرورش گردیده است. هنگامیکه به آنجا مراجعه کردم، متاسفانه با صحنه تلخی روبرو شدم. زیرا مدیر مرکز مشاوره می گفت چون مدیر مدرسه فرزند شما را نمی خواهد قبول کند بهتر است به مدرسه دیگری ببرید که مختص "فراگیران مرزی" است. مدارس فراگیران مرزی برای کودکانی است که از منظر ذهنی کنشی کندتر دارند و با کودکان آسپرگر متفاوت است و این سطح از عوامزدگی در نظام آموزشی ما فاجعه است.
به سخن دیگر، مدیران ارشد نظام آموزش و پرورش ایران مسئله آموزش و تعلیم و تربیت را اصلا درک نکرده اند و متوجه نیستند که این عرصه، عرصه سیمرغ است و اگر مسلح به مفاهیم روز و روش های نوین پداگوژیک نباشیم کل مملکت به فنا خواهد رفت. فاجعه هایی که امروز نظام آموزشی ما را به تباهی کشانده است ریشه در عدم درک ما از مقوله تعلیم و تربیت و شکوفایی و انر متمایز دارد و به نظر من وقت آن رسیده است که مدیریت سفارشی جای خود را به مدیریت دانایی بدهد. تجربه زیسته من از مواجهه نهاد مدرسه با سندرم آسپرگر فرزندم مرا متوجه زوایای تلخ نظام تعلیم و تربیت ما کرده است که به دست خودمان آینده این سرزمین را بازیچه سیستم سفارشی این یا آن مدیر کرده ایم. نظامی آموزشی که به تفاوتها و آسیب پذیران جامعه با بی رحمی رفتار می کند، چگونه می تواند الگوهای عدالت-محورانه خلق کند؟
